ijzer

De geschiedenis van het uiterlijk en de ontwikkeling van het ijzer - van kolen tot modern

De geschiedenis van het uiterlijk en de ontwikkeling van het ijzer - van kolen tot modern

doe mee aan de discussie

 
inhoud
  1. Beschrijving en doel van het apparaat
  2. Oude tegenhangers
  3. Wie en wanneer het uitgevonden?
  4. Geschiedenis van ontwikkeling en variëteit

De geschiedenis van het maken van apparaten zoals ijzer, heeft zijn wortels in de diepten van eeuwen. Dit apparaat is door de jaren heen voortdurend verbeterd en heeft zijn uiterlijk veranderd. De uitvinding en de daaropvolgende introductie van strijkijzers in het dagelijks leven is een belangrijke manier geworden: van modellen die extreem gevaarlijk zijn om te gebruiken vanwege de kolen tot uiterst omslachtige producten gemaakt van gietijzer, van alcoholapparatuur tot werken aan elektriciteit. Tegenwoordig wordt ijzer beschouwd als een vrij alledaags en al banaal apparaat, en honderden jaren geleden werd het als een luxeartikel beschouwd en diende het zelfs als decoratie voor elk huis.

Beschrijving en doel van het apparaat

Experts geloven dat het woord "ijzer" tot ons kwam uit de oude Turkse taal, waar het woord "eend" uit 2 essentiële zaken bestaat: "ut" - "vuur", "yuk" - "put".

Het strijkijzer is een economisch apparaat voor het strijken van linnen en verschillende kledingstukken. Het bestaat uit een verwarmde metalen behuizing, een glad oppervlak aan de onderkant en een comfortabele handgreep aan de bovenkant. Het werkingsprincipe en de structuur van dit apparaat zijn niet het meest complex: met behulp van een elektrische stroom wordt de helix tot een bepaalde temperatuur verwarmd en wordt de resulterende warmte overgebracht op een metalen plaat, die de zool wordt genoemd. Moderne geavanceerde modellen van strijktoestellen zijn uitgerust met verschillende systemen: bijvoorbeeld het voorkomen van het optreden van schaal, allerlei elektronische elementen en complexe regelaars, waarvan de aanwezigheid enerzijds de hele structuur kan compliceren, en anderzijds - het handiger in gebruik maken.

Oude tegenhangers

Vanaf de vroegste tijden droomden alle mensen ervan om hoogwaardige kleding voor hun kleding te maken, zodat ze zelfs na een lange wasbeurt zonder kneuzingen en lelijke plooien leken. Daarom werd het ijzer voor deze doeleinden hoogstwaarschijnlijk in zijn tijd uitgevonden, dat honderden jaren lang alle perioden van zijn eigen evolutie heeft overwonnen - van een gepolijste warme steen tot een verbeterde vorm van een draadloze eenheid met een stoomfunctie en kracht die kan worden aangepast.

De oudste prototypen van apparaten zoals ijzers, archeologen beschouwen vlakke, speciaal gepolijste en vrij zware stenen. Op hun vlakke ondergrond werden de kleren die nat waren na het wassen opgemaakt, er werd een andere steen op gelegd en alle elementen van "strijken" werden in deze positie gelaten totdat ze volledig droog waren. Dat is hoe de oude Azteken hun kleren "strekten". Als gevolg hiervan zijn ten dele veel van de plooien echt verdwenen.

De inwoners van het oude Rome "renden" hun gekreukelde tunieken omlaag met een nogal zware metalen hamer: alle bestaande vouwen op toga's werden "knock-out" door meerdere slagen met deze voorhamer. In de Russische landen werd het strijken geruime tijd uitgevoerd met behulp van 2 apparaten tegelijk: een middelgrote stok met een rond gedeelte, dat een "rol" of "deegroller" werd genoemd, en een houten plaat met een gegroefd oppervlak, dat veel namen had, bijvoorbeeld "rubel", "Rib", evenals "pralnik."

In de IVe eeuw voor Christus gebruikten de oude Grieken een verwarmde metalen staaf om hun kleding te strijken. Veel later worden mechanische methoden voor het gladmaken van linnen vervangen door strijken, waarbij hete metalen worden gebruikt. Vóór het ontstaan ​​van elektriciteit was het nog steeds erg ver weg, daarom gebruikten mensen de meest interessante ontwerpen.In de Middeleeuwen werd zoiets als een koekenpan gebruikt waarin hete, brandende kolen werden gezet en met hun hulp werden gestreeld. Natuurlijk was deze methode uiterst ongemakkelijk en zelfs onveilig, behalve dat de vonken die in alle richtingen vlogen gaten konden achterlaten op het gestreken linnen. Met behulp van dergelijke methoden, realiseerde de mensheid het belangrijkste: kleding het meest effectief strijken, met behulp van een soort van hete metalen oppervlak.

Wie en wanneer het uitgevonden?

Niemand zal zeker vertellen wanneer en wie het apparaat uitvond, dat nu "ijzer" wordt genoemd en in welk land van de wereld het voor het eerst is verschenen. De eerste analoog van het ijzer, zoals de onderzoekers geloven, werd geboren toen mensen de eerste geweven kleding creëerden. Hoewel sommige eminente archeologen er volledig van overtuigd zijn dat primitieve mensen de huid van dieren gladstrijken, hoogstwaarschijnlijk met de botten van een mammoet, en dit kan betekenen dat de naam van de maker van de eerste analoog voor strijken altijd voor ons verborgen zal blijven.

Maar het is bekend hoe het ijzer geleidelijk werd verbeterd. Zelfs in vrij oude tijden hebben mensen snel verschillende manieren bedacht en geïmplementeerd om kleding te strijken, zodat verfrommelde dingen er stijlvol uitzien na elke wasbeurt en niet te verfrommeld zijn. Een van de eenvoudigste en oudste methoden, die de oudste mensen actief hebben gebruikt, wordt nog steeds door veel vrouwen in de wereld gebruikt - gewoon om een ​​vochtige doek op een steen onder de brandende stralen van de zon op te rekken. Dan zullen de meeste gewassen dingen dom lijken.

Het allereerste geregistreerde bewijs dat apparaten zoals strijkijzers actief in het dagelijks leven werden gebruikt, heeft een datum van 10 februari 1636, hoewel volgens deskundigen het ijzer veel vroeger dan deze datum in de huizen van gemiddelde mensen verscheen en vandaag kunnen we veilig aannemen dat het al meer dan 2 is , 5000 jaar. Dat is het tijdperk van die apparaten die, in hun functionele kenmerken, nu lijken op het vertrouwde ijzer, dat wil zeggen dat hun oorsprong gedateerd kan worden tot ongeveer 500 voor Christus. e.

Geschiedenis van ontwikkeling en variëteit

De allereerste vermelding van het strijkapparaat in Rusland wordt gevonden in het midden van de XVII eeuw. In 1636 noemde koningin Evdokia voor het eerst het woord 'ijzer' in haar aantekeningen.

De allereerste Russische ijzers werden geproduceerd bij Demidov-ondernemingen. In verschillende regio's van het land noemden de gewone mensen dit handige item van het dagelijks leven - "pralnik", "rubel" en ook de naam "rolling" wordt vaak gevonden.

In die tijd waren strijkijzers een echte luxe.

Bij het maken ervan werden ze versierd met luxe ornamenten, ze konden zelfs worden geërfd, wat al getuigt van welke waardevolle objecten in de woning deze nog steeds primitieve apparaten waren. De aanwezigheid van dit apparaat in het huis werd beschouwd als een teken van familie-welzijn, omdat deze apparaten toen extreem duur waren. Vaak werd het strijkijzer op een servet naast een hete samovar geplaatst als een extra decoratie van het theedrinkproces, of werd het op de meest prominente plek thuis geïnstalleerd en werd het trots aan de gasten getoond.

Voor de beroemdste inwoners zouden ijzers van de meest ongelooflijke types geproduceerd kunnen worden. - bijvoorbeeld in de vorm van een haan of zelfs met een pijp. Het was vaak mogelijk om koperen ijzers te zien, zelfs koperen inleg op een apparaat op ijzerbasis, en zelfs zilveren ornamenten op de ijzers in de huizen van rijke gewone mensen. De handgrepen voor deze apparaten waren meestal gemaakt van hout en waren meestal glad, maar ze konden worden berekend op basis van de voorkeuren van de eigenaren van het huis. Bovendien produceerden ze zelfs hele kleine ijzers, wat hielp om ingewikkelde veters en andere kleine details op kleding glad te strijken.

Even later is er een apparaat gemaakt van gietijzer. Het was nodig om het op te warmen voor gebruik op een vuur of in een oven. Dit strijkapparaat was lang genoeg opgewarmd om ermee te werken. Het was nodig om wanten op mijn handen te leggen, omdat het handvat te heet werd.Al snel werd het iets verbeterd en de kans om de hendel te verwijderen verscheen - het was mogelijk om één basis te strijken, de tweede zou tegelijkertijd opwarmen. Het gietijzeren product was erg zwaar en nogal massief, daarom konden ze alleen zeer ruwe stoffen kwalitatief kwetsen. Gebruik een klein strijkijzer om delicate kleding te strijken.

In Duitsland verschijnt 150 jaar geleden voor het eerst een alcoholapparaat. De reclame voor zo'n ijzer kon zelfs in de tijdschriften van de editie van 1913 worden gelezen. Het werkingsprincipe van het apparaat was vergelijkbaar met het welbekende ontwerp van een petroleumlamp: alcohol werd eenvoudigweg in het apparaat gegoten, het werd in brand gestoken, waardoor de warmte die nodig was om het strijkijzer te verwarmen werd geëxtraheerd. Zo'n oud apparaat had een klein gewicht, werd vrij snel verwarmd, was mobiel. Maar hij had één enorm minpuntje - de kosten waren hoog en daarom werd het alleen in rijke huizen gebruikt.

Honderd jaar geleden waren kolen- of koperen apparaten behoorlijk populair. Ze zagen eruit als mini-ovens: in de apparaten stonden rode vlammende kolen. Om voor tractie te zorgen, werden speciale gaten in de zijkant van de constructie geboord. Soms had het strijkijzer op de kolen zelfs een aparte rookpijp. Om de toch al enigszins afgekoelde kolen opnieuw te ontsteken, bliezen de gaten krachtig of slingerden ze het ijzer zelf, hoewel het niet zo licht was.

Strijken met behulp van een kolenapparaat leek meer op een krachtoefening, dus mannen deden dit vaak in de werkplaatsen. Even later, in plaats van steenkool, begonnen ze een roodgloeiend ijzervarken in het strijkijzer te zetten.

Aan het einde van de 19e eeuw begon de productie van "gas" -ijzers. Zo'n apparaat wordt echt met gas verwarmd. In het apparaat was een buis geplaatst van een speciaal metaal, niet bang voor blootstelling aan hitte, het tweede uiteinde werd in een gasfles geplaatst en de pomp werd bovenop geplaatst. Dit was de manier waarop gas werd gedistribueerd in het apparaat en de zool verwarmde tijdens de werking. Maar dergelijke ijzers waren bijna het gevaarlijkst: gaslekken werden een echte ramp, vanwege hen waren er vaak branden en zelfs explosies.

Het is de moeite waard nog een oude look te onthouden van het gewilde ontwerp voor het gladmaken van kleding - dit zijn gietijzers uit gietijzer die direct op het vuur of in de kachel werden verwarmd. Voor de eerste keer werden ze gebruikt in de achttiende eeuw en werden ze geproduceerd in Rusland tot de jaren 60 van de XX eeuw. En hoewel het al lang mogelijk was om een ​​elektrisch apparaat te kopen, bleven de gietijzers populair, want ver van alle huizen in die jaren waren er stopcontacten.

Met de uitvinding van elektriciteit konden huisvrouwen opgelucht adem halen, omdat veel van hun problemen waren opgelost. De opkomst van elektriciteit stelde de Amerikaanse burger Henry Seeley in staat om het felbegeerde patent voor de uitvinding van 's werelds eerste strijkijzer in 1882 te ontvangen. Maar de werking ervan was net zo gevaarlijk als het gebruik van gastoestellen - de huisvrouwen kregen elektrische schokken.

De vroegste apparaten die aan elektriciteit werkten, waren behoorlijk grillig tijdens bedrijf, dus in 1892 veranderden twee bedrijven het elektrische apparaat net iets en voegden daarin een speciale spiraal in voor het verwarmen van de zool. De spiraal werd volledig geïsoleerd en in het lichaam van het product net boven de zool geplaatst. Na deze innovatie kunnen ijzers als praktisch onschadelijk worden beschouwd. Dit soort apparaat is nog steeds in gebruik, alleen kleine ontwerpelementen veranderen in de structuur en zeer handige functies worden toegevoegd.

Dus in de jaren 30 van de 20e eeuw verscheen een van de belangrijkste elementen in de structuur van een elektrisch apparaat - dit is een thermostaat die de ingestelde temperatuur moet regelen en de spiraal moet uitschakelen in de tijd wanneer het gewenste niveau van verwarming van de ijzeren basis is bereikt.

In de jaren 70 veranderden de strijkbases van de apparaten aanzienlijk: ze waren niet langer gemaakt van metaal, omdat ze zolen begonnen te produceren uit glaskeramiek.Het gebruik van nieuwe materialen verminderde de wrijvingscoëfficiënt van de zool van het strijkijzer op elke stof aanzienlijk. Om deze reden glijden alle moderne apparaten tegenwoordig over stoffen, waardoor het strijken veel gemakkelijker wordt voor hostesses.

Om het gebruik van strijkijzers verder te vergemakkelijken, worden de apparaten aangevuld met luchtbevochtigers. De eerste ontwerpen van deze interessante apparaten waren erg creatief. Aan het einde van de 20ste eeuw ontvingen 2 Duitse vrouwen een octrooi voor een apparaat, aan de tuit waarvan een apparaat was bevestigd met een klein kopje, tot de rand gevuld met water. Aan de onderkant van deze beker was een gat dat de kurk bedekte met een langwerpig handvat. Het was nodig om voorzichtig op deze hendel te drukken en de kurk ging onmiddellijk open, terwijl het water direct op een droge doek spoot, waardoor het strijken mogelijk werd. B. Kratz kwam met een nog interessanter apparaat: hij bevestigde een rubberen bal met kleine gaatjes op de hendel van het apparaat. De peer was gevuld met water en, indien nodig, met de hand geperst - het water spetterde actief op de stof, waardoor het strijken aangenamer werd.

In 1868 werd een patent voor een muzikaal ijzer verkregen - dit unieke apparaat maakte grappige geluiden op het moment van strijken. Deze vreemde op het eerste gezicht, de uitvinding heeft toegestaan ​​om het vervelende werk van de strijkmachines in een veel leukere actie te veranderen. De handgrepen en het lichaam van dit soort producten werden vaak versierd met email van verschillende kleuren, met een opengewerkte gravure en prachtig geschilderd. En dit elegante ontwerp van het strijkijzer was buitengewoon trendy, dus de ijzers met muziek werden geproduceerd tot de jaren 20 van de XX eeuw.

Onlangs heeft de vooruitgang onvermijdelijk de filistijnse horizon verruimd. Raakte deze nieuwe trends en alle bekende strijkijzers aan. Een van de meest interessante uitvindingen op dit gebied was een uniek systeem genaamd "Laurastar". Kort gezegd, u kunt het op deze manier beschrijven: het levert stoom onmiddellijk aan een speciale strijkplank die tegelijk met het strijkijzer werkt.

Dit principe is volkomen veilig voor elk type stof, naast de nieuwste technologie kunt u niet alleen de bestaande vouwen verwijderen, maar zelfs ruikt, en het meest verrassend, het verwijdert vlekken. Hiermee kunt u de glimmende delen van de stof verwijderen en het wasgoed drogen, omdat het bord zelf ook wordt verwarmd tijdens het strijken.

Tegenwoordig hebben echter nog steeds veel gezinnen geen haast om zich van oude ijzers te ontdoen, hoe oud en primitief ze ook mogen lijken voor anderen. En het maakt ook niet uit, welk ontwerp ze hebben, of ze nu ijzer of gietijzer zijn, antieke instrumenten worden nog steeds zeer gewaardeerd.

Meer informatie over de geschiedenis van strijkijzers kunt u in de volgende video bekijken.

Schrijf een reactie
Informatie verstrekt voor referentiedoeleinden. Do not self-medicate. Raadpleeg voor de gezondheid altijd een specialist.

mode

schoonheid

betrekkingen