In de Europese cultuur kan niemand meer zonder een lepel. Het is gemaakt van verschillende materialen. De grootte en vorm van het tafelitem hangt af van het doel: koffie, thee, dessert. We begrijpen meteen wat we dit of dat gerecht zullen eten, en we denken zelfs niet na over wie dit artikel heeft uitgevonden en wanneer het zijn gebruikelijke uiterlijk heeft gekregen.
De geschiedenis en evolutie van een lepel
Lepel - zo'n oude uitvinding dat het onmogelijk is om de tijdsperiode van zijn bestaan vast te stellen. De onderzoekers noemen verschillende data van haar geboorte, de geschatte leeftijd varieert van drie tot zevenduizend jaar. Onbekend zelfs de oorsprong van de naam van het woord. Taalkundigen zien de gewone Slavische wortel in de woorden "likken" of "kruipen", evenals "log", wat "verdiepen" betekent. Misschien is de oorsprong van de Griek - "slik."
Eén ding is zeker, dat de lepel veel eerder verscheen dan de vork. Ze kan zowel vast als vloeibaar voedsel eten en alleen een vork.
Oude wereld
De primitieve mensen gebruikten de gelijkenis van lepels, ze waren zeeschelpen, helften van een notendop of gebogen dichte bladeren van planten. Tot nu toe hebben sommige stammen in Afrika en Zuid-Amerika in plaats daarvan handige schelpen van weekdieren gebruikt. De eerste lepels, gemaakt door mensen, leken op kleine potten van klei met korte hengsels. Later werden hout, botten en horens van dieren gebruikt om dit object te maken, en later, metaal.
Opgravingen hebben dat bevestigd in het oude Egypte werd het bestek reeds in de vijfde eeuw voor Christus gebruikt - er werden vergelijkbare steenproducten gevonden. De oude Grieken maakten lepels van parelmoer schelpen. Archeologen hebben overeenkomsten gevonden tussen tafelobjecten van de hoorns van dieren en visgraten die behoren tot het derde millennium voor Christus. Tijdens de glorietijd van de Romeins-Griekse beschaving verschenen er bronzen en zilveren apparaten die werden gebruikt om voedsel te eten.
De middeleeuwen
In Rusland werden lepels enkele eeuwen eerder gebruikt dan in andere Europese landen. In de annalen vermelden de orde van Prins Vladimir (X eeuw) meesters voor de vervaardiging van lepels zilver voor zijn hele squadron. Tegen die tijd In Rusland zijn houten lepels al overal gebruikt. In sommige gezinnen maakten de handwerkslieden zelf apparaten om voedsel te eten. Maar in de meeste gevallen gebruikten ze de producten van de lepels. Zoals het gebruikte materiaal: espen, esdoorn, berken, linden, pruimen, appel. Dit waren eenvoudige en praktische producten. Ze werden veel later gebeeldhouwd en geschilderd.
Naast Italië en Griekenland, bekend met bestek uit de diepe oudheid, verschenen er in de XIIIe eeuw zilveren lepels onder de volkeren van Europa. De pennen beeldden de discipelen van Jezus Christus af, daarom werden tafelitems bekend als 'apostolische lepels'.
De Renaissance
In de 15e eeuw begonnen ze naast brons en zilver ook servies van koper en koper te maken. Metaal werd nog steeds beschouwd als het voorrecht van rijke mensen, de armen gebruikten houtproducten.
Het tijdperk van verlichting
Peter de Eerste ging op bezoek met zijn bestek. In navolging van zijn voorbeeld is de gewoonte in Rusland opgelost: als u bij u op bezoek gaat, neemt u een lepel mee. In de 18e eeuw, toen aluminium werd ontdekt, werd het eerste bestek gemaakt van dit metaal alleen geserveerd aan vooraanstaande gasten, de rest werd gegeten met behulp van zilveren apparaten. In dezelfde eeuw kregen ronde lepels een vertrouwde en comfortabele ovale uitstraling. Bovendien heeft de diepgewortelde mode van het drinken van thee geleid tot de productie van bestek van verschillende groottes.Voeg tegen die tijd het uiterlijk van theelepels en iets meer - en koffie toe.
Mode in kleding voor lange mouwen speelde ook een rol bij de transformatie van bestek - er was behoefte aan een langere steel, waardoor dit object er als een modern uitzag.
XIX eeuw
De Duitse E. Geithner was de eerste in Europa (1825) die bestek van een legering van koper, zink en nikkel produceerde, hij noemde het Argentijns. De legering kost minder dan zilver, dus veel Europese fabrikanten begonnen het te gebruiken voor hun producten. Tegenwoordig worden deze lepels nikkelzilver genoemd en hebben ze hun populariteit nog steeds niet verloren.
XX, XXI eeuw
De ontdekking van roestvrij staal aan het begin van de vorige eeuw was een keerpunt in de geschiedenis van het bestek. Nu vormde dit metaal de basis van 80% van alle lepels op de planeet. Chrome, dat deel uitmaakt van het product, beschermt het tegen corrosie.
Tegenwoordig zijn lepels gemaakt van verschillende metalen en legeringen, maar zilver wordt nog steeds hoog gewaardeerd.
Interessante feiten
Lepels lijken gewone, vertrouwde keukenspullen. Maar nadat ze een lang historisch pad gepasseerd waren, werden ze deelnemers aan veel interessante verhalen. Niet iedereen weet bijvoorbeeld waar de uitdrukking "Baklushi's slaan" vandaan komt, hoewel we allemaal weten dat dit is hoe mensen over luie mensen praten. In het geval van lepels is er een eenvoudige taak om een log in stukken te breken (baklushi), die spaties worden voor toekomstige producten. Bij de productie van lepels werd het verslaan van de baklushi als een gemakkelijke taak beschouwd en toevertrouwd aan de meest onbekwame leerlingen.
Vroeger had iedereen zijn eigen lepel. Toen de eerste tanden bij een pasgeborene verschenen en hij ander voedsel dan moedermelk begon te ontvangen, kreeg hij een kleine lepel. Men geloofde: als het is gemaakt van zilver of goud, heeft de baby in de toekomst niets meer nodig. Moderne mensen wenden zich vaak tot de gewoonte en geven de baby een zilveren lepel "per tand".
Mensen geloofden in andere tekens in verband met bestek:
- door twee lepels in één kopje te plaatsen, kun je een bruiloft verwachten;
- de lepel viel van de tafel - wacht op een vrouw om te bezoeken, het mes viel - een man zou komen;
- het extra bestek stond op tafel tijdens een familiediner - er zal een gast zijn;
- Klop niet op de tafel met een lepel - er zullen problemen komen;
- zij die een lepel likken na een maaltijd, in afwachting van een gelukkig huwelijk.
Het tafelobject speelde zijn rol in het studentenleven uit het verleden. In de 19e eeuw zetten jonge mensen die aan de Kazan University studeerden theelepels onder de kast voor elk examen om de tests succesvol af te ronden. Het is moeilijk om te zeggen welke betekenis dit teken had, maar de studenten geloofden dat het werkte. Aan de universiteit van Cambridge werd de lepel om een andere reden gebruikt: een groots bestek met een bijna menselijke maat werd uit hout gesneden en aan de meest achterlijke student gepresenteerd als een teken van troost.
De beroemde meester van het surrealisme Salvador Dali gebruikte een lepel als wekker. Hij hechtte veel belang aan de slaap overdag, maar wilde er niet te veel tijd aan besteden. Terwijl hij in slaap viel in zijn favoriete stoel, hield de kunstenaar een tafelobject. Toen hij viel, werd Dali wakker bij het geluid. Deze keer had hij genoeg om te recupereren om het werk voort te zetten.
Zo'n klein voorwerp als een lepel heeft een lange geschiedenis en is een onmisbaar attribuut van ons leven.
In de volgende video vindt u het verhaal van een lepel in foto's.
